.603.

bułka dyniowa z masłem orzechowym i bananem

pumpkin seeds bread with peanut butter and banana

"Biegnąc, nic nie ro­bię, tyl­ko biegnę. Za­sad­niczo biegnę w pus­tce. In­ny­mi słowy, biegnę po to, żeby osiągnąć pus­tkę. Ale jak można się spodziewać, w ta­kiej pus­tce myśli kryją się na­tural­nie. To oczy­wis­te. W ludzkim umyśle nie może is­tnieć całko­wita pus­tka. Emoc­je ludzkie nie są wys­tar­czająco sil­ne ani zin­tegro­wane, żeby dać so­bie radę z praw­dziwą nicością."

Haruki Murakami

Wreszcie się udało i byłam w stanie przestać myśleć o zanikającym dyskomforcie w nodze. W sumie przestałam też myśleć o minusowej temperaturze, o tym, że w ogóle biegnę i o spadających mi na głowę wielkich płatach śniegu. Śnieg spada teraz z gałęzi drzew do wielkich już kałuży i tworzy na całej szerokości ścieżki coś na kształt jezior. Chwila oderwania, skok przez wodę, śliskie, mokre liście, mknący obok pociąg, skaczący w oddali zając. Nie zrozumie mnie tu osoba, która nie zaznała tego uczucia. Dopiero po chwili albo dopiero na progu domu, zdajesz sobie sprawę, że już dobiegłeś, że już stoisz w miejscu, że już nie pokonujesz kolejnych metrów, że już się obudziłeś.
Nie, nie każdy bieg tak wygląda. Bieg to też ból, pot i wylane łzy. Kiedy już jednak trafisz na ten, idealny, nie przestaniesz go szukać. I pojawi się znowu, i znowu. Sens długodystansowca.