.887. pierwszy maraton

Mówili, że będzie strasznie, mówili, że maraton bierze cię, wyciska do ostatniej kropli potu i rzuca zmarnowanego na trawę. Miał być więc pot, krew, łzy i umieranie. Na tą, bądź co bądź szczęśliwą śmierć - moją albo mojego biegania (strach przed zrażeniem się do dalszych treningów był chyba większy i przyznałam się do tego i ja i biegnąca ze mną Sylwia).

Na maratoński debiut nie wybrałyśmy zawodów z kilkoma tysiącami prących przed siebie ludzi, tylko jedenastą edycję Maratonu Energetyków w Rybniku-Grabowni z ok. setką uczestników i "rodzinnym" gronem mojego biegowego klubu. Dobry wybór. Bez napięcia, bez presji, udało nam się niemal cały czas trzymać równe, założone wcześniej tempo, momentami przechodząc do marszu. Tym sposobem 21km zrobiłyśmy w sumie na całkowitym luzie, robiąc przerwę tylko na wodę, izotonik i banana. Prawie cały czas też gadałyśmy, mimo, że trasa wymagała pełnej uwagi i ciągłego patrzenia pod nogi. Chcesz kogoś dokładnie poznać? Pobiegaj z nim przez 5h ;) Wizja czternaście 3km crossowo-brukowych pętli nie dodawała mi otuchy, ale po dobiciu do 26km żadnej z nas nawet przez myśl nie przeszło schodzenie z trasy. Za dużo było już za nami.

Około 28km z przeciwnej strony drogi jechały trzy osoby na koniach. Jeden chłopak zwrócił się do nas z wyrzutem: "Biegniemy, biegniemy! Jak to chcecie wygrać idąc?"

My: "Nie damy rady cały czas."

Chłopak pojechał kawałek dalej i pyta biegnącego za nami faceta: "A ile dzisiaj macie zamiar przebiec?"

Zawodnik: "42km."

Reakcja chłopaka, która wywołała u mnie nagły atak śmiechu: "Ooooo k*rwa!"

Mistrzostwo świata ;)

Na 30km, na którym według ogólnie krążącej opinii, następuje "ściana biegacza". Sylwia z uśmiechem na twarzy rozpoczęła zdanie od: "Jak pobiegnę maraton w kwietniu, to...". Po tym dotarło do niej, że nie skończyła jednego, a już planuje następny. To chyba miłość od pierwszej czterdziestki dwójki.

35km był dla mnie mordęgą, żałobnym ciągnięciem za sobą nóg, na każdym kroku skupiałam całą swoją uwagę. Mięśnie i stawy nie słuchały moich poleceń, a tylko trzymały trwającą już kilka godzin rutynę i opierały się wyłącznie na niej. Poobijane, nabrzmiałe stopy bolały okropnie - ku mojemu zdziwieniu bardziej w marszu niż w biegu. Trzeba więc było biec. Obserwacje: podbieg co okrążenie jest większy.

Piąta godzina biegu, przesyt energetyków - dajcie mi do jedzenia coś wytrawnego(!), chwilowe odwracanie uwagi od umierających nóg, ja: "Ale w sumie to by się na lajcie dało zejść poniżej 5h w maratonie." Sylwia: "Haha, no :D".

40km: Jeszcze 2, nie ma bata, zrobimy to!

41,5km: Sprint! Finish!

5h 11minut. Po wszystkim, po otrzymaniu medalu, pragnęłyśmy tylko wody i prysznica, potem jedzenia, dużo jedzenia. Była więc zapiekanka makaronowa, 4 kawałki ciasta i serek homogenizowany, potem kawa na tarasie z wielkim napływem emocji, ciągłego omawiania całego biegu i stałym przebywaniem w towarzystwie naszych medali. Nic nie bolało, więc pieszo przeszłyśmy się jeszcze 3km na pizzę i piwo plus 3km nocnego powrotu.

Dzisiaj żyjemy, mnie boli tylko lewa stopa (kontuzjowane w tym roku udo, siedzi cicho i siedziało przez całe 42km!). To co, biegamy? :p

+ 100 do własnego ego i pewności siebie. Na śniadanie musiały być jajka, a od rana organizm upomina się o wodę.

jajecznica z cukinią i papryką, sałata, bułka pełnoziarnista z masłem

scrambled eggs with zucchini and red pepper, wholemeal bun with butter