.728. Moje pierwsze biegowe wspomnienie, czyli jak slyvvia założyła trampki.

placki na jogurcie greckim z bananem i truskawkami / Greek yogurt pancakes with banana and strawberries

Blogacze (biegowi blogerzy) występują po akcji Top Medals i Ile miejsca zajmuje w moim życiu bieganie z kolejną. Tym razem dotyczy ona naszych pierwszych biegowych wspomnień. Tym samym niniejszy wpis bierze udział w konkursie organizowanym przez portal CupoNation.pl oraz blog PrzebiecMaraton.pl.

Bartek trafnie określił najczęściej używany wstęp do takich historii. Nie będę oryginalna, jak większość biegaczy, mogę śmiało rozpocząć ten wpis słowami "Kiedyś nienawidziłam biegać." Śmiało mogłabym też tym zakończyć cały ten wywód, nie wplatając pomiędzy użalania się nad swoją dawną tragiczną formą czy kompletnego braku zacięcia sportowego na jakiejkolwiek płaszczyźnie. Wychowanie fizyczne to męka, co zmuszało do kombinowania nad ucieczką, unikami i jak najrzadszym pokazywaniem się nauczycielowi. Udawało się, często, potem zostawał końcoworoczny test z zasad różnych dyscyplin sportu, żeby jakoś przekonać wuefistę do przyznania mi trójki (dumnej, niezasłużonej i lądującej na świadectwie).

No ale miało być o pierwszym biegowym wspomnieniu. Pewnie był to kwiecień lub maj, bo to wtedy całe stadka roześmianych i rozkrzyczanych dzieci zostają zabrane na biegi wokół szkolnych boisk. U nas boisko stanowił asfalt wylany na środek pustego szkolnego placu, a obejście i udawaną dwustumetrową pętlę stanowiła trawa. Mimo swojego udawanego charakteru, hasło "3 pętle wokół boiska" zawsze było czymś poważnym, a dla mnie jednocześnie zupełnie abstrakcyjnym. Zwykle w takich momentach do głowy przychodziło mi milion wymówek i powodów, dla których miałabym usiąść na ławce i patrzeć na pocących się kolegów. Tym razem stanęłam razem z wszystkimi na starcie i ruszyłam na gwizdek. Nie zaliczyłam tego biegu. Po 1,5 okrążeniu zeszłam z wyznaczonej czerwonymi słupkami trasy. Z kolką w boku i nierównym oddechem doczłapałam do ławki, oznajmiając, że przebiegnięcie całości jest nierealne, a 300m wystarczy mi do wycieńczenia.

Może ja po prostu nie lubiłam słuchać innych i na polecenie "biegnij" ustawiał mi się program anty. A może po prostu ograniczająca się do jazdy na rowerze aktywność fizyczna, nie pozwalała na więcej. Nieważne, ważne, że biegam, a dawny nauczyciel nie mógł wyjść ze zdziwienia, gdy zobaczył mnie biegnącą na ulicy. Nie dziwię się jego reakcji. Sama bym była sobą zaskoczona.