Skąd wziąć motywację? Mój biegowy kryzys.

Chce ci się?

Odkąd pamiętam zawsze ktoś, czy to na łamach bloga czy po prostu na co dzień, pyta mnie skąd czerpię motywację i czemu właściwie trenuję. Standardowym i najczęściej słyszanym tekstem jest "Chce ci się tak?" - Tak, chce, a właściwie chciało... Ale o tym zaraz.

Od zawsze bawiły mnie takie pytania, treningi sprawiają mi ogromną radochę, satysfakcję, dodają pewności siebie oraz masę endorfin. W skrócie: każdy trening pozytywnie nakręca do zrobienia następnego, mimo bólu czy drobnych kryzysów. Tym sposobem od trzech lat dziwiłam się wszystkim ciekawym moich źródeł motywacji. Motywacją było po prostu to doskonałe uczucie po treningu, które tak uzależnia. I trwał ten błogi stan do niedawna i upojona bieganiem Sylwia skakała przez kałuże w nawet największej ulewie i nawet w największej lawinie zdziwionych spojrzeń. Tu też powstał wpis o treningowej euforii (link).

Blokada, przetrenowanie?

Nagle jednak radość z biegania zaczęło zastępować dziwne uczucie przymusu, presji i stresu. Zupełnie tak jakbym przestała biegać dla tej wolności i szczęścia, a najważniejszy stał się wynik, sekundy, minuty wiszące nade mną podczas każdego treningu. Głowa z czasem coraz bardziej zaczęła blokować nogi, jakby jakaś jej część odpowiedzialna za czerpanie przyjemności zorientowała się, że coś jest nie tak i kazała zaprzestać męczarnie. Wychodziłam biegać, bo taki był plan treningowy, gdy nie wychodziłam, to cały dzień chodziła za mną wredna i dusząca, myśl, że zawiodłam. Nie wiem kto miałby się czuć zawiedziony moim kiepskim czasem czy brakiem treningu, chyba tylko ja sama i chyba właśnie to rozczarowanie samym sobą jest tu jego najgorszą formą.

Wtedy zepsuł się mój Garmin, miałam go zgłosić do reklamacji od razu, ale do teraz tego nie zrobiłam, zwlekając trochę i próbując biegania bez czasomierza i gps. Pierwsze 10km bez tego, jak dotąd nieodłącznego towarzysza treningów okazało się strzałem w dziesiątkę. Bez zerkania w stronę nadgarstka biegło się lżej i szybciej. Kolejne wyjścia nie wyglądały już tak bajkowo - znalazłam się w punkcie wyjścia i czy to zawody, motywujące do działania książki czy spotkanie w gronie znajomych biegaczy, nie zmieniało podejścia. 

Nie widzę w tym wszystkim przetrenowania, nie czuję bólu ani zmęczenia mięśni. Jednocześnie też, ćwicząc na siłowni, potrafię cieszyć się z treningu, znajdując w nim spokojną przystań pomiędzy uczelnią a domem. Tylko gdy biegnę, nie mogę się odciąć od wszystkiego jak kiedyś, a potem zatrzymuję się i przechodzę do marszu. Dopiero gdy uspokoi mi się oddech, ruszam dalej. Wtedy zastanawiam się, czemu właściwie się zatrzymałam, skoro nie bolały mnie nogi ani nie miałam zadyszki i nie potrafię odpowiedzieć sobie na to pytanie.

Dajcie mi trochę wolnego

Postanowiłam, że po krakowskim maratonie nie będę na siłę wracała do biegania ani startów. Nawet gdyby przerwa miała trwać miesiąc, wierzę, że nie zgasła we mnie całkowicie miłość do tego sportu i nie da długo czekać na kolejne wkroczenie na biegowe ścieżki. Może potrzebuję zatęsknić, może potrzebuję przerwy, a może już po samym maratonie zupełnie zmieni się moje nastawienie.

Zostaje mi czekać na 18 maja i na to co będzie po nim. Jestem dobrej myśli :)