.1465. Przestać się przejadać!

owsianka z jabłkiem, truskawkami, wiśniową odżywką białkową, masłem orzechowym i czekoladą

oatmeal with apple, strawberries, cherry protein powder, peanut butter and chocolate

"Przestań się przejadać" - gdy zobaczyłam ten tytuł od razu wiedziałam, że musi znaleźć się w mojej biblioteczce. Wiedziałam, że musi się znaleźć, ale nie wierzyłam, że stanie się cud i po przeczytaniu moje relacje z jedzeniem poprawią się w jakikolwiek sposób. To co musicie wiedzieć zanim przeczytacie tą moją (bardzo subiektywną z resztą) opinię to informacje zawarte w pewnym fragmencie tekstu: Napisałam w listopadzie zeszłego roku dość obszerny wpis na temat kompulsywnego objadania, ale nigdy go nie opublikowałam i chcę, żeby teraz jego część ujrzała światło dzienne. To w pewnym stopniu rozjaśni wam moją sytuację.
30.11.2014:
"Musicie wiedzieć, że jeśli o zaburzenia odżywiania chodzi, to odkąd 4 lata temu niemal stoczyłam się na dno anoreksji, nie zdążyłam jeszcze całkowicie pozbyć się spięć w paśmie ja-jedzenie. Obecnie nie chodzi tu jednak o głodzenie się czy gwałtowną utratę wagi, ale o coś przeciwnego. Weźmy prostą sytuację - cheat day/meal na koniec tygodnia, powiedzmy w ostatnią sobotę, bo miałam wtedy urodziny, był tort, zdrowa sałatka i wgl wszystko cacy, bo planowałam zjeść kawałek tortu jako "oszukany posiłek", a poza nim normalnie trzymać swoją dietę pod siłownię. Planowałam. Ostatnimi czasy z planowaniem wychodzi u mnie tak, że jak dietę trzymam, to trzymam idealnie, a jak już zjem coś niezdrowego to... leeeci. No więc zjadłam ten tort, a potem się zaczęło, bo potem była sałatka ryżowa z majonezem i wszystko inne w ilości dokładek równej cztery. A gdy goście się rozeszli powędrowałam do kuchni po jeszcze dwa kawałki tortu, na szczęście jeden był dla M. i nie wsunęłam obu sama ;> Dobra, niż nadzwyczajnego, gdyby mojej psychice (inaczej - tej grubej Sylwii wewnątrz mnie) nie spodobał się dzień poprzedni i następnego dnia niemal sama nie poradziła sobie z resztkami tortu i resztą potraw zamiast przygotować coś innego. Kompulsywne objadanie - tak to nazwane jest fachowo. Działam wtedy jak odkurzacz. Jak to często mówię - gdybym nie trenowała, byłabym grubaską ^^ Psychika otyłej osoby jak nic. 
Jak to ostatnio powiedział, wręczając mi małego lizaka na patyku: "Chciałem ci kupić czekoladę, ale byś zjadła i to mi by się oberwało." A Sylwia grubaska w głowie: "Kurcze, szkoda, że nie wziął tej czekolady."

Czytałam sporo książek na temat psychologii żywienia, ale za każdym razem wiedza z nich wyciągnięta ani trochę nie pomagała w praktyce. Weźmy np. "Jedz to co kochasz, kochaj to co jesz" autorstwa May Michelle. Główna myśl, którą zapamiętałam z tego tytułu, to zatrzymanie się zanim coś zjemy, zapytanie siebie czy rzeczywiście jesteśmy głodni, czy rzeczywiście potrzebujemy tego opakowania chipsów, tej tabliczki czekolady, tego kolejnego kawałka ciastka. Jeśli za bardzo kusi nas widok jedzenia na jakieś imprezie możemy wyjść do łazienki i przemyśleć to bez tego widoku i wrócić silniejsi. Brednie, naprawdę. Osoba jedząca kompulsywnie nie myśli o kompulsach podczas kompulsów. Może i zdarzyło mi się kilka razy pomyśleć o tym, że to złe, że będę potem miała wyrzuty sumienia, ale nigdy ta myśl nie była silniejsza od "przyjemności" jedzenia, nigdy nie brała góry, nigdy nie wygrała.
Można powiedzieć, że od czasu tego listopadowego wyznania trochę się zmieniło i już tak nie rzucam się na jedzenie, ale to głównie dzięki mojemu trenerowi. Chyba potrzebowałam bata nad głową, po prostu. Jednak do teraz gdy jednego dnia zupełnie zawalę następnego kompletnie tracę motywację do powrotu na dobre tory.

Choćby jednak nie wiem ile batów nad głową miała osoba chora, zawsze pozostanie aspekt psychologiczny, przyczyna takiego stanu i to na tym skupia się dr Jane McCartney w "Przestań się przejadać". Nie odciąganie uwagi od jedzenia jest według niej najważniejsze. Nawet powiedziałabym, że samo odżywianie jest u niej sprawą najmniej tu istotną. Przez kolejne rozdziały prowadzi ona pełną analizę psychologiczną, bada korzenie tego zjawiska, twoje emocje to wywołujące, a o których może nawet sam nie miałeś pojęcia, aż w końcu doprowadza do starcia z tymi problemami. A skoro już je dogłębnie poznaliśmy, to jaką trudnością jest ich pokonanie?
Ta książka nie jest lekką lekturą, z którą można usiąść na słońcu z mrożoną kawą w ręce. Do przebrnięcia przez wszystkie jej rozdziały potrzebny będzie spory zeszyt i coś do pisania. I skupienie, dużo skupienia, wejścia w swoje emocje, bo inaczej nie będziemy w stanie wykonywać kolejnych z zaleconych przez dr Jane ćwiczeń. Tak jak pewnie podejrzewacie, to tylko wydaje się proste, tak naprawdę bardzo mało znamy samych siebie.
Czy ta książka pomoże osobom jedzącym kompulsywnie? Mogę zaryzykować stwierdzenie, że tak, pomoże. Może nie tak jak analiza twarzą w twarz, ale na pewno jest to doskonały wybór dla osób wstydzących się dzielenia swoimi problemami z obcą osobą. Na pewno mogę jednak powiedzieć, że problemu tego nie należy ignorować, bo nierozłożony na czynniki pierwsze nigdy tak naprawdę sam nie zniknie.